Այսօր մեր քոլեջում հյուրընկալեցինք տեխնոլոգ-արծաթագործ Թադևոս Հովհաննիսյանին: Հանդիպումը սկսվեց քոլեջից, այնուհետև գնացինք դեպի հյուսիսային դպրոց և մեդիակենտրոն:
Թադևոս Հովհաննիսյանը իր հեղիանակային և յուրօրինակ արծաթյա զարդերն ուղակի պայթյուն են:
Նրան բավական հետաքրքիր էր մեր կրթահամալիրի ողջ մթնոլորտը, ուսանողների հետաքրքրությունը ձեռագործ իրերին:
Քոլեջից հետո այցելեցինք հյուսիսային դպրոց: Շրջեցինք բոլոր արվեստանոց-արհեստանոցներով: Այցելեցինք անգամ ոսկերիչների ստեղծագործական միջավայր: Նրանց մոտ այնքան հաճելի մթնոլորտ էր տիրում ՝ լսում էին Վիվալդի և ստեղծում էին ԳՈՐԾեր:
Ինչպես նաև այցելեցինք ARTասահման: Արվեստը սահմաններ չունի : Եղանք Սիենայի հրապարակում:
Եվ կադր մեդիակետրոնից:
Մեդիակենտրոն գնալու ճանապարհին պարոն Թադևոսը պատմում էր իր կարիերայի սկզբի մասին: Նրա խոսքերով, ամենասկզբում եղել է պոլիմերային կավը, և ժամանակ առ ժամանակ այդ աշխատանքով զբաղվելով նա սիրեց իր աշխատանքը, փորձեց արծաթի հետ ևս աշխատել: Եվ տեսնելով, որ նրա մոտ հետաքրքրություն և սեր է է առաջանում, հասկացավ, որ սա է իր աշխատանքը, մասնագիտությունը…
Ինձ համար սա երբևէ ամենահետաքրքիր հանդիպումն էր:
Թադևոս Հովհաննիսյանին շատ հետաքրքրեց ամեն, ամեն, ամեն ինչ մեր կրթահամալիրում: Նրան դուր եկան նաև յուրահատուկ անվանումները մեր կրթահամալիրում (մեդիակենտրոն, մարմարյա սրահ…) :
Կարծում եմ այս հանդիպումը կարող է ինձ համար մոտիվացիոն հանդիպում հանդիսանալ, քանի որ ես շատ եմ սիրում ինձ թերագնահատել, լսելով նրա պատմությունն այն մասին թե ինչպես սկսեց զբաղվել իր աշխատանքով ինձ ահավոր հետաքրքրեց:
Վարդ Ղարիբյան 