Եթե անկեղծ, այսօր պետք է լիներ քննարկում հոգեբանական ֆիլմերի մասին, որոնք մենք պետք է դիտեինք այս երկու շաբաթվա ընթացքում:
Ես դիեցի այդ բոլոր ֆիլմերը, և եթե անկեղծ ինձ դուր եկան միայն մի քանիսը:
Ես շատ հավանեցի <<Հրաշք>> ֆիլմը:
Մի քիչ նման է իմ պատմությանը մանկապարտեզում և միջին դպրոցում: Ես ընկերներ չունեի, քանի որ արտաքնապես շատ էի տարբերվում մյուս աղջիկներից: Միջին դպրոցում ես էլ Օգգիի նման ձեռք բերեցի մի լավագույն ընկեր:
Ես այս ֆիմը շատ հավանեցի միայն մի պարզ պատճառով: Այս ֆիլմը սովորեցնում է, որ արտաքինը այդքան էլ կարևոր դեր չի խաղում մարդու կյանքում: Եվ կարևոր չէ թե ինչպիսին ես առաջին հայացքից, կարևորը ներաշխարհն է իր գույներով կամ մռայլությամբ, թախիծով կամ ուրախությամբ…
Համենայնդեպս ես այսպես եմ կարծում…
Անգել Ա
Ի զարմանս ինձ, ես սրեցի այս սև-սպիտակ ֆիլմը: Եթե անկեղծ այսպիսի ֆիլմեր ես այդքան էլ չեմ սիրում, բայց չգիտեմ թե այս ֆիլմում ինչը դուրս եկավ: Երևի այն, որ կյանքում ինչքան էլ անելանելի դեպքեր լինեն, միշտ կգա մի այսպիսի <<հրեշտակ>> և օգնության ձեռք կմեկնի: Բայց կարծում եմ եթե կյանքում խնդիր կա օգնության ձեռքին նստել, սպասել չարժի…
Անտեսանելի հյուրը
Հետաքրքիր տպավորությունները սպասեցնել չտվեցին…
Ֆիլմն ուղակի հրաշալի էր…
Մանավանդ, երբ գալիս է մի պահ, որտեղ հերոսը պատմում է ինչ-որ կասկածելի դեպքի (չգիտեմ ինչու է դա միշտ սպանություն լինում) մասին:
Այս ֆիլմում ինձ շատ է գրավում դեպքերի զարգացումը, նաև խորամանկությունը, որը ինչ-որ կերպ բավականին ճարպկորեն է ֆիլմում տեղի ունենում: Օրինակ, երբ աղջիկը մահացած տղայի ծնողների տուն է գնում, և ոնց էլ կարողանում է արագ կողմնորոշվել հեռախոսը թաքցնելու հարցում…
Որեշ բաներ դեռ անհասկանալի մնացին, բայց կարծում եմ այսօր կգանամ և ևս մեկ անգամ այս ֆիլմը կդիտեմ…
Վարդ Ղարիբյան 