Առավոտյան քոլեջի դռներից ներս մտնելուն պես, հասակացա, որ այս ընթացքում մի քիչ սոցիոֆոբ եմ դարձել, բայց այս պատմությունը իմ մասին չէ, սա պատմություն է Թռչկան մեկնած արկածասեր թիմի մասին, ովքեր ունեցան լիքը-լիքը արկածներ…
Առավոտյան թիմը ճանապարհ ընկավ քոլեջի բակից: Ճանապարհին խաղեր, զրույցներ և երգեր… Ճանապարհը երկար էր, իսկ անտանելի շոգը՝ համառ:
Երկար ժամանակ մարդատար մեքենայով ուղևորվող թիմին սպասում էր նոր արկած՝ բեռնատարը:
Իսկական արկա՞ծ, ո՛չ իմ դեպքում: Մինչդեռ ոլորը զվարճանում էին, ես՝ վախից կառչել էի բեռնատարի պատերից ու <<անձայն բղավոցներով>> ծերանում էի…
Երբ նայում էի շուրջս <<ռելաքս>> ռեժիմի մեջ գտնվողների սքանչելի դեմքի արտահայտություններից բացի կայի ես… Ես նայում էի առաջ ու հետ, և վախենում նրանից թե ինչի միջով անցա վայրկյաններ առաջ և թե ինչ է ինձ սպասում հետո:
Ակներևաբար ինձ սպասվում էր հետաքրքիր ճանապարհ…
Անծանոթ արահետները մեզ բերեցին մի հիասքանչ և սառնորակ գետի մոտ… Գետի ջուրն իհարկե սառն էր, բայց ողջ հաճույքն այն անցնելու մեջ էր…
Ահա գետն անցնելուց հետո թիմը մի փոքր ընդմիջեց, ապա շարժվեց դեպի ջրվեժը:
Թիմը կամաց-կամաց հետ է վերադառնում դեպի տաղավար…
Ահա և տուն ենք վերադառնում թիմի հետ: Բայց մի պահ նկատեցինք, որ գնում ենք սխալ ճանապարհով, վարորդը որձեց հետ տանել մեքենան ու մի անիվը հայտնվեց փոսում: Մեքենան թեքվեց: Թիմն իջավ մեքենայից և վարորդը կարողացավ մեքենան փոսից դուրս բերել:
Ճանապարհն իրոք նման էր ամերիկյան բլուրներին, խոսքը բնականաբար ատրակցիոնի մասին է, բայց մերը մի քանի անգամ ավելի լավն էր… Միայն թե այս անգամ իրոք զվարճանում էի վախենալու փոխարեն:
Եվ այսպես, ճիչերն ու ադրենալինը մեզ ուղեկցեցին դեպի գյուղամեջ, որտեղից էլ գնացինք մոտակա գազալցակայան, իսկ այնտեղից էլ մեր միկրոավտոբուսը նստեցինք և բռնեցինք տունդարձի ճամփան:
Վստահաբար կարող եմ ասել, որ սա այն յուրահատուկ սետեմբերի 1-ն է, որին հաստատ չէի սպասում:
Կհանդիպենք…
Վարդ Ղարիբյան 